ദൈവവും മാലാഖമാരും കൂടി മണ്ണ് കുഴച്ചു .
മണ്ണ് കൊണ്ട് കഞ്ഞി വച്ചു.
അവര്‍ അപ്പനും അമ്മയും കളിച്ചു.
അപ്പോള്‍ മഴ പെയ്തു .
മാലാഖമാര്‍ തുള്ളിച്ചാടി ,
ദൈവവും !
അവരുടെ കാലുകള്‍ പതിഞ്ഞ ഇടം കുഴികളായി.
പതിയാത്തിടം ഉയര്‍ന്നു നിന്നു.
അങ്ങനെ മലകളും താഴ്വരകളും ഉണ്ടായി .
" ഈ താഴ്വരയില്‍ നിന്നുമാണു ഞാന്‍ വരുന്നത് ?"
നീ പറഞ്ഞു .
ഞാന്‍ നോക്കി .
മലകളുടെ മാറില്‍
പെയ്തിറങ്ങിയ
മഴമേഘങ്ങളെ
നിന്നില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടു.
കുന്നുകളുടെ കൂമ്പിയ മുലകളില്‍
ഉമ്മവെച്ചുമ്മവെച് ഒഴുകിയ
മഞ്ഞു തുള്ളികളെ
എനിക്ക് നീ തന്നു .
നിന്റ്റെ കരയില്‍ ഞങ്ങള്‍ കൂട്ടുകൂടി .
കറുത്ത കൂണ്‍ മൊട്ടുകള്‍ പോലെ
നിന്റ്റെ മാറില്‍ എഴുന്നു നില്‍ക്കുന്ന
കരിങ്കല്‍ മുലകളില്‍ ,
ഓളങ്ങള്‍ തല്ലി
ചുരത്തിയൊഴുകിയ
മണ്ണിന്റ്റെ ചുവയുള്ള ,
മണമുള്ള മുലപ്പാലില്‍
എത്രയോ തവണ
ഞാനെന്റ്റെ ചുണ്ടുകള്‍ ചേര്‍ത്തു .
വേണ്ടുവോളം ഈമ്പി കുടിച്ചു .
നാവു മധുരിക്കുന്നു .
ഇനിയും എനിക്ക് മധുരിക്കണം .
നിന്ര്രെ മുലക്കണ്ണില്‍ നൊട്ടിനുണയണം.
നിന്റ്റെ നുരയും പതയും
എനിക്ക് വേണ്ടി
പാല്‍ മണത്തോടെ ചുരത്തണം.
വരട്ടെ ?
നിന്നില്‍ അലിയാന്‍
നിന്റ്റെ പൊക്കിള്‍ ചുഴിയില്‍
നീ വിരിക്കുന്ന മലരിയില്‍
തണുപ്പില്‍
എനിക്ക് ലയിക്കണം .
എന്റ്റെ മനസ്സ് തുടിക്കുന്നു .
കൊതിക്കുന്നു .
ഒരു സ്വപ്നം പോലെ ഞാന്‍ വരും .
ഒരു സന്ധ്യയില്‍ തനിച്
ആരുമറിയാതെ ,
നിനക്ക് വേണ്ടി അലുക്കുകള്‍ നെയ്ത് ഞാന്‍ വരും
എങ്കിലും
ഒന്ന് ചോദിക്കാനുണ്ട് ,
എന്തെ നിനക്കിത്ര വാശി?
ഒരു കുട്ടി കൊമ്പനെ പോലെ
പലപ്പോഴും
നീ കുറുമ്പ് കാട്ടുന്നു .
എത്ര ജീവിതങ്ങളെയാണ്‌
ഇതിനകം നീ മുക്കി കൊന്നത് ?
എത്ര കുടുംബങ്ങളെ നീ അനാഥമാക്കി ?
ആ അമ്മമാരുടെ കരച്ചില്‍
നീ കേട്ടില്ലെ?
എന്തെ നിന്റ്റെ കാതടഞ്ഞുപോയി ?
ഇത്രയൊക്കെ എനിക്ക് ചോദിക്കണമെന്നുണ്ട് .
പക്ഷെ ചോദിച്ചില്ല .
കാരണം
നിന്നെ ഞാന്‍ അത്യധികം സ്നേഹിച്ചു .
നീ അറിയുമോ ?
കല്ലില്‍ തട്ടി തെന്നുന്ന
നിന്റ്റെ ഓളങ്ങളില്‍
എന്റ്റെ ഹൃദയതുടിപ്പുണ്ട് .
നീയറിയാതെ
നീ പ്രസവിച്ചു കൂട്ടുന്ന
നിന്റ്റെ തണുപ്പിനെ ,
ഓരോ തവണയും
എണ്ണിയെണ്ണി
ഞാന്‍ പെറുക്കി വച്ചു .
എന്റ്റെ ഹൃദയത്തില്‍
മനസ്സില്‍
നിന്റ്റെ നിലവറക്കുഴിയില്‍ മുങ്ങി
നീ വളര്‍ത്തുന്ന പരല്‍മീനുകളെ
രാത്രിയുടെ യാമങ്ങളില്‍
ഞാന്‍ പിടിച്ചു .
നിന്റ്റെ ഓളങ്ങളില്‍
ഞാന്‍ മലര്‍ന്നു കിടന്നു .
നിന്റ്റെ നുരയില്‍
ഞാന്‍ മുങ്ങാം കുഴിയിട്ടു.
നീ ചുരത്തിയ
നിന്റ്റെ നനുത്ത പാതയില്‍
നിന്റ്റെ കുളിരില്‍
അലിഞ്ഞലിഞ്ഞു
പലപ്പോഴും ഞാനില്ലാതായി .
അപ്പോഴൊക്കെ
ഞാന്‍ തനിച്ചായിരുന്നു .
ആരുമെനിക്ക് കൂട്ടിനില്ലായിരുന്നു .
എന്നിട്ടും
നീയെന്നെ മുക്കി കൊന്നില്ല .
നിന്റ്റെ തണുപ്പിന്റ്റെ ആഴങ്ങളിലേയ്ക്ക്
ക്ലാവ് പിടിച്ച
നിന്റ്റെ ഇരുണ്ട രഹസ്യങ്ങളിലേയ്ക്ക്
നീയെന്നെ കൂടി കൊണ്ട് പോയില്ല .
മനസ്സിലാകുന്നു
നിന്റ്റെ നെഞ്ചില്‍
ചിലര്‍ തോട്ട പൊട്ടിക്കുന്നു .
പൊക്കിളില്‍
നഞ്ചു കലക്കി
നിന്റ്റെ സ്വൈര്യം കെടുത്തുന്നു .
മണല്‍ വാരി
നിന്റ്റെ മാംസവും മജ്ജയും
അവര്‍ കവര്‍ന്നെടുത്തു .
പ്ലാസ്റ്റിക് ചാക്കുകളും കുപ്പികളും
നിന്റ്റെ നേരെ വലിച്ചെറിഞ്ഞു .
നീ മുറിപ്പെട്ടു .
ക്യാന്‍സര്‍ വന്നു പഴുത്തളിഞ്ഞു
നിന്റ്റെ കവിള്‍ വികൃത,മായി .
നിന്നില്‍ നിന്നും
പഴുപ്പും രക്തവും ഒഴുകി .
നുണ ക്കുഴികള്‍ മാഞ്ഞ്
നിന്റ്റെ ഞരമ്പുകള്‍ നീലിച്
കെട്ടുപിണഞ്ഞു കിടന്നു .
എന്നിട്ടും നീ പ്രതികരിച്ചില്ല .
ഒട്ടിക്കരിവാളിച്ച വയറുമായി
ഭൂമിക്ക് മുകളില്‍
നീ നിസ്സഹായയായി
മലര്‍ന്നു കിടന്നു .
ഒരനാഥയെപ്പോലെ
അപ്പോള്‍
നിന്റ്റെ കണ്ണുകള്‍
ചത്ത മീനിന്റ്റെതായിരുന്നു.
കണ്ടവര്‍ നിന്നെ അറച്ചു.
നിന്നെ പുഛ്ചിച്ചു .
ദുഃഖം തോന്നി .
ആരും കാണാതെ മാറി നിന്ന്
മുഖം പൊത്തി ഞാന്‍ കരഞ്ഞു .
ചോദിക്കട്ടെ .
ഫാക്ടറി മലിന ജലം നിന്നിലെയ്ക്ക്
നിന്റ്റെ ആമാശയത്തിലെയ്ക്ക്
മനുഷ്യന്‍ ഒഴിക്കുന്നതാണോ
നിന്നെ ചൊടിപ്പിക്കുന്നത്?
അപ്പോഴൊക്കെ
ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്
നിന്റ്റെ വിറകയറിയ
ഒരുതരം വെറുപ്പാര്‍ന്ന കുടച്ചില്‍ !
ഏതോ അഴുക്ക് വന്ന്
നിന്നെ തൊട്ടതു പോലെ ,
എന്തിനെയും
കുലംകുത്തി ഒഴുക്കി
ജീവനെ വാര്ന്നെടുക്കണമെന്ന
വാശി ,
പ്രതികാരം .
മണല്‍ തിട്ടലുകള്‍ ഇടിച്ചു
മരങ്ങള്‍ പിഴുത്
അലറി കൂവി നീ കടന്നു പോകുമ്പോള്‍
മുഖത്തു നോക്കാന്‍ ഭയം തോന്നും .
നീ ഭദ്രകാളിയെപ്പോലെ
നാവു നീട്ടും
നിന്റ്റെ മുഖമാകെ ചുവന്നിരിക്കും .
പത്രപ്രവര്‍ത്തകന്‍ സജി തോമസ്‌ എനിക്കെഴുതി :
" മരണം പുതച് കൊരട്ടിയാര്‍
എരുമേലിക്ക് ചുറ്റിനും
ഒരു കറുത്ത വിഷപാമ്പിനെ പോലെ
പതുങ്ങി കിടക്കുന്നു ."
എന്റ്റെ പ്രിയപ്പെട്ട കൊരട്ടിയാറേ,
നിന്നെ കുറിച്ചാണ് പറഞ്ഞത് .
കേട്ടപ്പോഴെനിക്ക് വേദനയായി .
മരിച്ച പെണ്‍കുട്ടികളുടെ
അമ്മമാരുടെ ദുഃഖം നീയറിയണം.
കാണണം .
അവരുടെ നെഞ്ചിലാണ്
നീ നിന്റ്റെ നഖമിറക്കുന്നത് .
ഒരമ്മയേയും നീയിനി കരയിപ്പിക്കരുത്
അല്‍പ്പം തണുപ്പല്ലേ
നിന്നില്‍ നിന്നും അവര്‍ക്ക് വേണ്ടൂ ?
അതല്ലെ അവര്‍ ചോദിച്ചുള്ളൂ .
കൊടുക്കണം .
അവര്‍ തണുക്കട്ടെ .
ഉപദേശിക്കാന്‍ ഞാനാളല്ല.
എങ്കിലും
ഒന്നെനിക്ക് പറയാനുണ്ട് .
ഇനി ഒരിക്കലും
നിനക്ക് നിന്റ്റെ ജന്മദേശം
കാണാന്‍ കഴിയില്ല ,
ശാപവാക്കുകളല്ല ;
നീ പറഞ്ഞല്ലോ
" ദൈവവും മാലാഖമാരും കൂടി
ചവിട്ടിക്കുഴച്ച മണ്ണില്‍
അവിടെ നിന്നുമാണ്
ഞാന്‍ വരുന്നത് ."
നിനക്കഭിമാനിക്കാം .
അതിനുള്ള ഭാഗ്യം നിനക്കുണ്ടായി .
ഇനിയും
എന്നും
പതിവ് പോലെ
താഴോട്ടൊഴുകുവാനേ
നിനക്ക് കഴിയൂ .
ഒരു നദിയും
അതിന്റ്റെ ഉത്ഭവസ്ഥാനത്തെയ്ക്ക്
ഉയര്ന്നൊഴുകില്ലെന്ന്‍
നീ മനസ്സിലാക്ക്...
എങ്കിലും നിനക്ക് പിണക്കമില്ല
നീയെനിക്ക്
ഞാന്‍ ജനിച്ചതും അറിഞ്ഞതുമായ
നാള്‍ മുതല്‍
നന്മയായിരുന്നു
മേന്മ മാത്രമായിരുന്നു .
പറയട്ടെ .
സ്വര്‍ഗ്ഗം പെയ്തിറക്കി
നിന്റ്റെ മടിയിലേയ്ക്ക് ഞാന്‍ വരും
ആ നെഞ്ചിലേയ്ക്ക് ഞാന്‍ ചേര്‍ന്നിരിക്കും
നിന്റ്റെ മടിക്കുത്ത്
എന്നും എന്റ്റെ ഇരിപ്പിടമാകട്ടെ !.
( മണിമല ആറിനെക്കുറിച്ച്... ......2011-12 ല്‍ എഴുതിയത് .
ശ്രീ ജോര്‍ജ് ജോസഫ്‌ കെ യുടെ
"മറിയമ്മ എന്ന മറിമായ " പുസ്തകത്തില്‍ പ്രസ്ദ്ധീകരിച്ചത് )
3 comments:
മറിയമ്മ എന്ന മറിമായത്തില്‍ നിന്ന് നെഞ്ചില്‍ തൊടുന്ന ഒരെഴുത്ത്. ഇത് ഒരു മണിമലയാറിന്റെ മാത്രം വിധിയല്ലല്ലോ. എല്ലാ പുഴകളുടെയും വിധിയല്ലേ.
നല്ല എഴുത്ത്
aashamsakal...... blogil puthiya post..... HERO- PRITHVIRAJINTE PUTHIYA MUKHAM........ vaayikkane...........
Post a Comment